کارگاه فیلمنامه – قسمت اول

 1.بسیاری بر این باورند که جرقه ی آغاز یک فیلم نامه ی خوب بانک عاطفی غنی فیلم نامه نویس است. در زندگی همه انسانها کم وبیش اتفاقات هیجان انگیز ، غیر عادی و از یاد نرفتنی رخ می دهد

 

...از مشاهده ی یک صحنه ی اعدام گرفته تا آتش سوزی و جنگ و یا مشاهده ی یک ایثار ، یک جنگل و... اینها همه و همه در پس زمینه ذهن هر کسی نقش می بندد و بانک عاطفی او را تشکیل می دهد. برای مثال من در کودکی تصادفا ناظر یک صحنه ی اعدام بوده ام که هیچگاه فراموشش نمی کنم...از طرفی از کودکی در کنار دریا بزرگ شده ام ...بنابراین من می توانم ( بطور بالقوه می توانم ) فیلمنامه ی خوبی با موضوع خودکشی مردی در دریا بنویسم...( در اینجا مسئله اثبات شی و نفی ما عدی پیش می آید... )

2. پس از پیدان کردن موضوع مرحله ی بعد طرح داستان است...این طرح از یک خلاصه ی حدودا سه خطی تبدیل می شود به یک خلاصه ی پر مایه تر ده صفحه ای و سیناپس (روایت کامل اتفاقات فیلم بدون دیالوگ( بجز برخی دیالوگهای کلیدی)) که در حدود سی صفحه است و در نهایت یک فیلمنامه کامل 120 صفحه ای(هر صفحه استاندارد فیلمنامه در حدود یک دقیقه از زمان فیلم است) که می تواند با توجه به محتوای فیلم  کم یا زیاد شود...

بنده با این روند *  اصولی * که اکنون گفتم مخالفم...به نظر شخصی من سه خط برای خلاصه کردن یک فیلم نامه ی پرو پیمان ، مسخره است و ده صفحه زیاد...اصلا نمی دانم این محدودیت ها را چه کسی گذاشته؟! به نظرم میتوان سه چهار صفحه از روند اتفاقات مهم داستان ( شروع(پرده ی اول) ، وسط (پرده ی دوم) و پایان(پرده ی آخر- گره گشایی)) را یادداشت کرد و یک راست رفت به سراغ سیناپس... در واقع برای من (به عنوان یک فیلم نامه نویس خیلی حرفه ای (با علم بر شل بودن سقف خانه مان!!! )) اینگونه اتفاق می افتد.

3. یک فیلم نامه کلاسیک شامل سه پرده و دونقطه عطف اصلی است. در توضیح ساده ی نقطه عطف باید بگویم یک اتفاق ناگهانی است  که داستان را از مرحله ای به مرحله دیگر پرت می کند. بنابراین در پرده اول شخصیت های فیلم به تدریج معرفی می شوند سپس یک اتفاق ناگهانی فیلم را به پرده دوم پرت میکند...کشمکش در پرده دوم همچنان ادامه می یابد و به اوج می رسد تا با نقطه عطف دوم تماشاگر در بالاترین مرحله عاطفی قرار گیرد و درنهایت در پرده سوم آرامشی نسبی(پس از طوفان) برقرار می شود و داستان در نهایت با سر انجام- گره گشایی- نتیجه گیری پایان می یابد.

به نظر من فلسفه این دو نقطه عطف این است که احساس نوع  بشر اینگونه اقتضا می کند(عجب جمله ای شد!!) با این توضیح که مثلا یاس شدید تنها پس از امیدواری نسبی رخ می دهد. شادی زیاد پس از غم نسبی...نوع بشر وقتی قدر سلامتی را می داند که مریض شود! در واقع در اکثر فیلم ها در ابتدا همه چیز خوب و معمولی است سپس یک اتفاق ناگوار می افتد...کشمکش ها برای حل آن ادامه می یابد تا به اوج برسد و در نهایت با حل مشکل یک شادی و آرامش مضاعف برقرار می شود (در کشورهای جهان سوم و اروپایی معمولا برعکس است...بد-خوب-بد مضاعف)(مثالها:دور افتاده- محله چینی ها- ویل هانتینگ نابغه-دیوانه ای از قفس پرید-بوی خوش یک زن-دکتر استرنجلاو-مارمولک و...)

4.بن مایه ی داستان درام (کشمکش) است. آن چیز که تماشاگر را میخ کوب می کند درام است. درام باید ازجزئی ترین صحنه های فیلم تا زمان اوج بطور مداوم اتفاق بیفتد. .یک مشکل حل شود مشکل دیگری به وجود بیاید(مشکلات کوچک و بزرگ). حل مشکلات کمی بزرگتر را نقطه عطف فرعی یا خرده عطف نیز می گویند. در واقع فیلم نامه ای موفق است که علاوه بر نقاط عطف اصلی که ابر ستون های داستان اند ستون های فرعی محکم و تزئینی داشته باشد و به اصطلاح پرده های فیلم نامه اش شکم نیاورد و فیلم از ریتم نیفتد.

5.مضمون هر فیلم نامه ی موفقی کاملا به سواد فلسفی – اجتماعی نویسنده بر می گردد. برای مثال یک نویسنده فمنیزم را از مضامین فیلمش قرار می دهد( انیمیشن شجاع- نمونه احمقانه: دربند )دیگری مردانگی ولو در میان خلافکاران و اراذل و اوباش (پدر خوانده-دار و دسته نیویورکی ها) دیگری خدا را (تولدی دیگر) و...

فعلا برای یک جلسه بس است( دروغ می گویم...خودم خسته شده ام! )

از دوستان کاربلد عزیزد تقاضا می شود

1.غلط های اینجانب را بگیرید

2.مواردی که بین علما بر سرش اجماع نیست را بگویید( اگر یادم رفته)

3.نکات مربوط و مبسوط اضافه نمایید

قربان شما

سوالی اگر بود در خدمتیم